Dokter Élise Simonin, afgestudeerd als arts aan de UCL in 2019, assistente geriatrie.
Achttien maanden geleden ging de professionele loopbaan van de jonge arts Élise van start. Doel: geriater worden. Maar dat was buiten de komst van Covid-19 gerekend …
Met haar 26 lentes is ze een van onze jongste leden. Haar ‘verhaal in coronatijden’ verduidelijkt hoe groot de impact van de gezondheidscrisis was op iedereen die in maart 2020 net begon te werken …
Verbijstering
Élise Simonin had alles doordacht en georganiseerd om in het kader van haar specialisatie aan de UCL op een serene manier terreinervaring op te doen via het assistentschap. Er stond nogal wat op haar programma: een pensioenrekening openen, een VAPZ onderschrijven, een woning zoeken in Moeskroen aangezien ze zou starten als assistente in interne geneeskunde in het Centre Hospitalier van Moeskroen.
“Eind 2019 werkte ik vier maanden op de dienst longziekten en daarna zou ik overgaan naar de dienst oncologie. Maar met de komst van de eerste golf van de Covid-19-epidemie liepen de dingen snel uit de hand. Ik werd opgeroepen om de corona-afdeling te versterken. Verbijstering alom! Toch voelden wij, jonge artsen, dat dit een unieke ervaring zou worden. Er heerste een vorm van opwinding die ons de kracht gaf om tot het uiterste te gaan. Maar ook onze wetenschappelijke nieuwsgierigheid werd gewekt …”
Uitputting
In het voorjaar van 2020 verhuist Élise naar Doornik voor een nieuwe opdracht: er wacht haar een andere functie als assistente in het ‘Centre Hospitalier de Wallonie picarde’ (CHwapi). De tweede Covid-19-golf haalt haar echter in en doet de hoop op versoepelingen in de zomer vervliegen … “Zowel op medisch als op menselijk vlak zaten we op onze limieten. De geschenkjes, het applaus, de blijken van waardering die voorheen onze afdeling te beurt vielen, dat alles verdween … En zelf zagen we het ook niet meer zitten. Ik had enorm veel vragen over mijn opleiding, die als het ware in de wacht was gezet omdat corona al mijn tijd en energie in beslag nam.” De machteloosheid in het aangezicht van de dood versterkt nog de wanhoop … “Heel wat collega’s op de dienst staan aan de rand van een burn-out. Dat maakt me verdrietig. Erover kunnen praten is belangrijk om zo de beproevingen beter te kunnen doorkomen.”
De opleving
Maar Élise vergeet de opwinding niet dat werken in moeilijke tijden met zich meebrengt. “In Doornik, tijdens de tweede golf, waren de medische specialismen gemengd. Wat een rijkdom om al die kennis uit te wisselen!” En ze trekt al een aantal eerste conclusies … “Het mooiste gebaar dat de bevolking kan stellen, is de regels naleven. En verder hoop ik dat onze gezagsdragers lessen trekken uit al die beproevingen, door de ziekenhuizen opnieuw te waarderen en beter te financieren. De mens moet opnieuw centraal staan in de zorginstellingen.”
Amonis dankt alle medische beroepen die sinds ruim een jaar blijk geven van opperste inzet, vaak met risico’s voor hun eigen gezondheid. We wensen hen veel moed en denken daarbij vooral aan de jonge zorgprofessionals, bij wie de start in het beroepsleven gepaard ging met een uitzonderlijk ingrijpende gebeurtenis.
